مهدیه دریابیگی  

 

استقلال بعد از سال‌ها در هفته‌های ابتدایی صدرنشین شد، شاید به همین دلیل است که این روزها استقلالی‌ها در پوست خود نمی‌گنجند اما همین نکته دغدغه اصلی فکری شده است. فکری می‌داند شاگردانش جوان هستند و اگر فکر کنند همه چیز تمام شده در بازی‌های بعدی حتماً نمی‌توانند خواسته‌های او را اجرایی کنند به همین خاطر این روزها سر تمرین دائماً می‌گوید این صدرنشینی مهم نیست! در همین راستا روز گذشته سراغ میثم بائو بازیکن سابق استقلال رفتیم. 

بائو معتقد است برای اینکه در باد غرور صدرنشینی بخوابند خیلی زود است. بائو در این خصوص اینطور می‌گوید: «این خوب است که استقلال صدرنشین شد اما با یک برد و باخت شرایط صدرنشین کاملاً تغییر می‌کند. استقلال ممکن است با یک باخت چند پله سقوط کند. پس نباید به این صدرنشینی امیدوار بود.» آقای فکری هم این روزها نگرانی‌اش این است که بازیکنان استقلال در باد غرور همین صدرنشینی بمانند. بازیکن سابق استقلال در این باره می‌گوید: «دقیقاً همینطور است و نگرانی فکری بجا است. خیلی مانده که بخواهیم از صدرنشینی حرف بزنیم و نباید دلخوش به این رتبه‌های کاذب باشیم.» 

شاید چون بعد از سال‌ها در هفته‌های اول صدرنشین شدند خیلی به این مسأله می‌پردازند. بائو در این باره می‌گوید: «این خوب است که طلسم را شکستند و توانستند بالاخره اوج بگیرند اما اینها کاذب است و نیاز دارند ضعف‌های خود را برطرف کنند چون در حال حاضر استقلال ایده‌آل بازی نمی‌کند.» 

فکر می‌کنید مشکل کار کجاست که استقلال خوب بازی نمی‌کند: «مشکل در کادرفنی است اما برای نظر دادن در مورد استقلال باید حداقل 10هفته بگذرد. مربی حق دارد در هفته‌های اول مشکل داشته باشد و نیاز به زمان دارد.» استقلال بازی با ذوب را در پیش دارد، این بازی را چطور ارزیابی می‌کنید؟ بازیکن سابق استقلال در این باره می‌گوید: «سپاهان همیشه گربه سیاه پرسپولیس است و استقلال هم گربه سیاه ذوب! چون بازی هم در اصفهان برگزار می‌شود قطعاً شرایط برای استقلال سخت است. استقلالی‌ها باید تلاش کنند که صدرنشینی‌شان حفظ شود.» 

این روزها بابت بازی آسیایی پرسپولیس فضای کری بین هواداران سرخابی زیاد شده و بعضاً استقلالی‌ها به خاطر اتفاق سال 92 که هواداران پرسپولیس، کره‌ای‌ها را تشویق کردند دوست دارند حریف پرسپولیس برنده شود. این فضا را چطور شما ارزیابی می‌کنید؟ بائو در پاسخ می‌گوید: «کسی که اصالت داشته باشد می‌داند پرسپولیس یک تیم ایرانی است و باید برای موفقیتش دعا کرد. بعضی‌ها برای فالو جمع کردن متأسفانه کارهایی می‌کنند که آدم هاج و واج می‌ماند. من که آرزومی‌کنم پرسپولیس برنده شود چون نماینده ایران است و باعث افتخار ایران می‌شود اگر قهرمان شود.»

همانطور که در ایران ورزشی چند روز قبل نوشتیم، قطر به عنوان میزبان بازی‌های آسیایی در سال 2030 انتخاب شد آنهم بعد از جنجالی که عربستانی‌ها راه انداختند و البته راهکاری که رئیس زیرک شورای المپیک آسیا به کار برد تا این جنجال را پایان دهد. شرایطی که قطر در چند سال اخیر رقم زده و میزبانی‌های بزرگی که گرفته و البته سیاست مسالمت‌آمیزی که پیش گرفته، دلایل محکمی بودند تا دوحه برنده رقابت با عربستان باشد اما از آنجایی که عربستانی‌ها عادت به شلوغ کاری دارند، در اواسط رأی‌گیری شرایطی را به وجود آوردند تا اینطور به نظر آید که تخلف یا تقلبی در کار است. البته شخ احمد که سال‌هاست مرد شماره یک ورزش آسیاست، آنقدر تبحر دارد که بتواند این مشکل را حل کند و این کار را هم کرد. وقتی او عکاسان را موقع رأی گیری بیرون کرد، این سر و صدا به پا شد که آیا قرار است تخلفی صورت گیرد که رئیس کویتی اجازه نمی‌دهد، تصویری ثبت شود؟ او به این پرسش اینطور پاسخ داد که برخی از اعضای شورا گلایه کرده‌اند که ممکن است عکسی از رأی‌شان منتشر شود و این موضوع ناراحتی اعضای شورا را در پی داشته است. او با این توضیح صورت مسأله اول را پاک کرد و برای اینکه سر و صدای عربستانی‌ها را بخواباند، سریع یک راه حل دیگر پیشنهاد داد. او انتخابات کمیته بین‌المللی المپیک برای انتخاب میزبان 2024 را ملاک قرار داد و سریع اعلام کرد هر کشوری که در رأی گیری، اول شود به عنوان میزبان بازی های آسیایی 2030 و کشور بازنده هم میزبان بازی‌های 2034 می‌شود؛ درست مثل زمانی که اعتراض آمریکایی‌ها بالا گرفت و IOC زودتر از موعد، لس آنجلس را به عنوان میزبان المپیک 2028 معرفی کرد. او در جریان  سی و نهمین مجمع عمومی شورای المپیک آسیا که دیروز در مسقط عمان برگزار شد، یک حرکت زیرکانه دیگر هم انجام داد تا هر چه زودتر به اعتراض عربستانی‌ها پایان بدهد. او به محض معرفی قطر به عنوان میزبان 2030، قرارداد شورای المپیک آسیا با هر دو کشور را امضا کرد تا دیگر حرفی باقی نماند و عربستانی‌ها نتوانند به نشانه اعتراض از میزبانی بازی‌های 2034 سرباز بزنند. در اصل او فرصتی به عربستانی‌ها نداد تا بتوانند فکر کنند و ببینند که در نشست مسقط چطور از رئیس کویتی شورا و همراهان قطر در این میزبانی از جمله ایران شکست خوردند.

 

سرمقاله

وصال روحانی  

 

در ظاهر در یک چشم‌ به هم زدن و در باطن در پروسه‌ای حداقل 20 ساله ورزش قطر به یکی از تواناترین میزبان‌ها و مجریان مسابقات ورزشی در سطح جهان تبدیل شده است. این کشور پس از برگزاری شماری از مسابقات مختلف قهرمانی آسیا و حتی جهان در رشته‌هایی مانند دوومیدانی و ژیمناستیک و بر دوش گرفتن پیکارهای معوقه امسال لیگ فوتبال قهرمانان آسیا (چه در غرب و چه شرق قاره) و البته قبول میزبانی جام جهانی فوتبال 2022 و کاری حداقل 10ساله برای مهیا‌سازی الزامات آن، به سوی برگزاری بازی‌های آسیایی در سال 2030 نیز دورخیز موفقی داشته و در این حدفاصل زمانی به‌طور قطع و یقین به میزبانی مسابقات جهانی متعدد دیگری هم در رشته‌های مختلف همت خواهد گماشت. این در حالی است که ورزش ایران اندر خم یک کوچه مانده و سال‌ها است که می‌کوشد میزبانی فوتبال جام ملت‌های آسیا را برای اولین‌بار از سال 1976 به بعد تجربه کند و جز جواب «نه» چیزی از مقام‌های آسیایی و تصمیم‌گیرندگان در این امور تحویل نگرفته و اگر هم کار به‌رأی‌گیری در میان کاندیداهای میزبانی کشیده شده، به امثال قطر (2011)، استرالیا (2015) و امارات (2019) باخته و بعید است که سرنوشتی به جز این برای دور 2027 این پیکارها هم در انتظارش باشد. مسأله و نقصان کار ما فقط به کمبود بودجه و ایرادات سخت‌افزاری و به ویژه فقدان استادیوم‌های استاندارد و کافی بر نمی‌گردد و ایراد کار از جاهای دیگری است. ما با «آزادی» در تهران» «ثامن» و «امام‌رضا» در مشهد، «نقش‌جهان» در اصفهان، «غدیر» و «شهدا» در اهواز، یادگار امام(ره) در تبریز و همچنین ورزشگاه جدید شیراز به‌اندازه کافی استادیوم برای برگزاری جام ملت‌های آسیا در چهارگوشه کشورمان داریم و هرچند این استادیوم‌ها به‌رغم سال‌ها کار و تلاش صورت گرفته هنوز کمبودهایی دارند ولی می‌توان آنها را به AFC معرفی و از آنها مجوز میزبانی رقابت‌های فوق را طلب کرد. آن‌چه کنفدراسیون فوتبال آسیا را قانع نمی‌کند و به سوی رد مکرر درخواست‌های میزبانی ما سوق می‌دهد، آماده نبودن ما در سایر موارد و جهات است.

مسأله ترافیک‌های سنگین و دشواری‌ تردد در سطح شهرهای بزرگ، کمبود راه‌های مراسلاتی سریع و فقدان وسایل ارتباطی کارآمد تکنولوژیک برای اهالی رسانه‌ها و در نهایت نامعلوم و نامطمئن بودن شرایط اسکان هزاران توریست که با برگزاری هر مسابقه مهم بین‌المللی امکان ورود‌شان به کشور میزبان فزونی می‌گیرد، نکاتی است که مقام‌های ارشد قاره را نسبت به ما بدبین می‌سازد و در نهایت به قبول درخواست سایر کاندیداهای میزبانی سوق می‌دهد. خبری از توطئه و نقشه‌چینی علیه ما در این موارد نیست و آن‌چه ما را ناکام می‌کند، فقدان خلاقیت و ضعف‌هایی است که پیوسته و سال‌ها در امر مدیریت مسابقات بزرگ داشته‌ایم. چنین چیزی البته در کشتی دست و پاگیر ما نشده و میزبانی مسابقات قهرمانی جهان در هر دو سال 1998 و 2002 به ما واگذار شد و در دوومیدانی نیز طی سال‌های اخیر از اجازه برگزاری پیکارهای داخل سالن قهرمانی آسیا در ورزشگاه آفتاب انقلاب تهران برخوردار شدیم ولی اگر این موارد معدود و همچنین مجوز برگزاری چند دوره جام جهانی کشتی (با قهرمانی جهان این رشته فرق می‌کند) طی دهه 2010 را نادیده بگیریم، در سایر موارد هیأت انتخاب کننده یا مدیران ارشد ورزش قاره و جهان توانایی‌های ما را ناکافی و ضعف‌های ورزش ایران را بیش از حد دانسته و به سود رقبای ما رأی داده‌اند و البته به سبب ضعف‌های سنتی ما در این زمینه‌ها جای گله‌گذاری چندانی هم برایمان نمانده است. امروز که ما نمی‌توانیم به میزبانی‌های بعدی مورد نظرمان هم امیدوارانه نگاه کنیم، جای مطرح کردن این سؤال بیشتر و وسیع‌تر شده که چرا مسئولان امر فکری اساسی و ریشه‌ای و همیشگی برای حل اینگونه مسائل نمی‌کنند. در سال‌های اخیر حتی میزبانی فوتسال قهرمانی آسیا و جهان هم از ما دریغ شده و این رشته‌ای است که ایران یکی از سه «قدرت» اصلی آن در سطح جهان به شمار می‌اید و اگر بپذیریم که با نداشتن پیست‌های استاندارد و سالم و مدرن دوچرخه‌سواری یا داشتن فقط یک استخر در اندازه‌های جهانی (در تهران) حق ما میزبانی پیکارهای قهرمانی آسیا و جهان در رشته‌های دوچرخه‌سواری و شنا نیست، چنین رایزنی‌ای برای فوتسال و حتی هندبال صدق نمی‌کند. در تهران، مشهد و اصفهان آنقدر سالن سرپوشیده استاندارد داریم که برای میزبانی این رشته‌ها لااقل در آسیا کفایت کنند و اگر بسکتبال نیز چوب نداشتن استادیوم‌های متعدد و اختصاصی و استاندارد را می‌خورد، دست والیبال در این زمینه‌ها بازتر است و در تهران، اصفهان، ارومیه، تبریز و مشهد سالن‌های سرپوشیده و استانداردی وجود ندارد که بتواند میزبانی و برگزاری مسابقات قهرمانی آسیا را در این رشته میسر سازند که البته این امر دوبار طی چهار سال اخیر تحقق هم یافته است. شاید روابط خوب ایران با کنفدراسیون والیبال آسیا سبب نادیده‌گرفته شدن سایر معایب ما در امر میزبانی شده باشد و تعداد نه‌چندان زیاد کشورهای حاضر در آن مسابقات نیز کمک کرد نقصان‌های دیگر ما چندان لحاظ نشود اما معمولاً و در مورد مسابقات سایر رشته‌ها قضیه به این شکل نیست و تا زمانی که احراز صلاحیت نکنیم و از همه بابت قوی‌ظاهر نشویم، میزبانی خاصی را به ما نخواهند داد و برگزاری جام ملت‌های آسیا در رشته فوتبال نمونه روشن و پیامد بزرگ آن است. پس‌از این همه ناکامی در کسب میزبانی‌ها زمان آن رسیده که با نگاهی جامع‌تر و فراگیرتر نقایص خود را در این زمینه‌ها بیشتر و بهتر ببینیم و آنها را برطرف کنیم و به چیزی تبدیل شویم که جهان امروز ورزش در زمینه میزبانی‌ها می‌خواهد به کشوری که هم تأسیسات استاندارد دارد و هم سیستم‌های ارتباطی و مراسلاتی و اسکان و ورود و خروج که با کوچک‌ترین ازدحام‌ها نیز مختل نشود و یک مرکزیت قوی در امر تشکیلاتی و سازماندهی بر هر چیزی نظارت مؤثرکند. وقتی کشوری به کوچکی و پیشینه اندک قطر و جمعیت بومی‌ای که از یک هشتادم جمعیت ایران هم کمتر است، می‌تواند به این کارها همت گمارد، چرا و به چه سبب ما نتوانیم؟

 

سوژه

شهاب اخلاقی   

 

 کنفدراسیون فوتبال آسیا به دلیل تخلف ایران در پخش تصاویر مسابقات آسیایی که حق پخش آنها را خریداری نکرده بود، نه تنها حق پخش فینال را به ایران نفروخت، بلکه مجوز حضور هیچ یک از خبرنگاران ایرانی برای حضور در قطر را صادر نکرد. این موضوع باعث شد محمدحسین میثاقی و مهدی هاشمی که می‌خواستند برای پوشش خبری فینال آسیا به همراه پرسپولیس راهی قطر شوند هم ویزای قطر را دریافت نکنند. این در حالی بود که هیچ نامی از آنها به عنوان خبرنگار برده نشده بود و نام این دو نفر در لیست 60 نفره پرسپولیس به ای‌اف‌سی قرار گرفته بود. ای‌اف‌سی اما تنها ویزای 50 نفر از آنها را صادر کرد که میثاقی و هاشمی در میان 10 نفری حضور داشتند که ویزا برای آنها صادر نشد. این در حالی است که تا پیش از این حتی اگر کشوری حق پخش مسابقات را نمی‌خرید، می‌توانست خبرنگاران خود را برای پوشش غیرتصویری به مسابقات اعزام کند اما از آنجا که صدا و سیما دیگر رقابت‌های آسیایی را از طریق غیرقانونی پخش کرده است، کنفدراسیون فوتبال آسیا، فوتبال ایران را مشمول تنبیه‌های مختلفی کرده است از جمله ممنوعیت حضور خبرنگارانش در فینال آسیا! صادر نشدن ویزای قطر برای محمدحسین میثاقی اما از این جهت خبرسازتر می‌شود که شنیده‌ها حاکی از دعوت ای‌اف‌سی از عادل فردوسی‌پور برای گزارش این بازی در بخش فارسی کنفدراسیون فوتبال آسیا است. گفته می‌شود کنفدراسیون فوتبال آسیا از عادل فردوسی‌پور خواسته تا برای گزارش فارسی این مسابقه در قطر حاضر شود. هرچند امکان پخش زنده مسابقه فینال از طریق اینستاگرام فارسی ای‌اف‌سی وجود ندارد اما گویا کنفدراسیون فوتبال آسیا می‌خواهد از گزارش فردوسی‌پور برای بازپخش مسابقه یا انتشار بخش‌هایی از آن در صفحات فارسی خود استفاده کند. حتی شنیده می‌شود که ویزا برای فردوسی‌پور هم صادر شده و او با درخواست ای‌اف‌سی موافقت کرده است. در راستای این اقدام ای‌اف‌سی حتی فروغی و برخی مدیران دیگر صدا و سیما به گمان اینکه باشگاه پرسپولیس نام او را در لیست همراهان خود قرار داده بوده، به این باشگاه معترض شده‌اند و باشگاه پرسپولیس برای اثبات این نکته که عادل فردوسی‌پور را در لیست خود قرار نداده بودند، این لیست را در اختیار مدیران صدا و سیما گذاشته‌اند. هنوز معلوم نیست عادل فردوسی‌پور آیا راهی قطر می‌شود و فوتبال‌دوستان ایرانی می‌توانند بعد از مدت‌ها گزارش فینال آسیا را هر چند بعد از چند روز در صفحات اجتماعی با گزارش عادل ببینند؟